Leerling in de kijker: Lander Casier

Velen van jullie zullen het wel gezien hebben: het prachtige optreden van Lander, 15 jaar, op het Vrij Podium. Hij kwam uiteindelijk ook als winnaar van die dag uit de bus. Maar sommigen zullen zich misschien afgevraagd hebben: “Wie is die Lander nu eigenlijk? Danst hij al lang? Waar is hij ooit begonnen? En is hij nog vrijgezel?”. Lees snel het interview om wijzer te worden!

Y’All: Waar en wanneer ben je begonnen met dansen?

Lander: Ik ben begonnen toen ik vijf jaar oud was, bij dansgroep ‘Nele’. Daar ben ik gebleven tot het 3e leerjaar, want dan ben ik bij de dansschool van Studio 100 gegaan. Na twee jaar ben ik dan toch teruggekeerd naar dansgroep Nele en heb ik me daarnaast ook ingeschreven bij de academie in Lebbeke. Sinds dit jaar ben ik overgestapt van dansgroep Nele naar Dansateljee.

Y’All: Wauw, dan dans je vast al op een hoog niveau! Moet je dan veel trainen per week?

Lander: Best wel, ik dans in totaal 10 uur en een half per week. Dit houdt dan verschillende stijlen in: vier uur ballet, drie uur en een kwartier modern jazz, anderhalf uur hedendaagse dans en een uur en een kwartier selectie. Tijdens ‘selectie’ ben je in een groep met de beste dansers, die daar dansen aanleren om op optredens uit te voeren.

Lander dans 2

Y’All: Heb je een favoriete dansstijl?

Lander: Zeker en vast, hedendaags! Al vind ik ballet ook wel leuk omdat het echt de basis vormt van de meeste andere dansstijlen. Maar als ik moet kiezen, ga ik toch voor de hedendaagse dans.

Y’All: Je hebt vast al ervaring met optreden voor een hoop mensen. Vond je het leuk om eens op een podium te staan voor leerlingen van onze school?

Lander: Ja en neen. Ik had al eens meegedaan toen ik in het eerste middelbaar zat, dus ik had wel stress, maar niet zo veel als toen. Ik keek er wel naar uit want niets is zo leuk als op een podium staan! Toch had ik toch nog wat zenuwen, waarschijnlijk uit schrik voor wat anderen erover zouden zeggen. Er kunnen honderd mensen zeggen dat het goed was, maar er zal misschien wel één persoon zijn die het niet goed vond en dan wil ik echt weten waarom… Maar uiteindelijk blijft het altijd leuk om je passie voor iets te kunnen tonen.

Y’All: Is er een reden in het bijzonder waarom je meegedaan hebt?

Lander: Ik wou iedereen laten zien dat dansen echt niet alleen voor meisjes is. Veel mensen denken nog steeds dat dansers ‘slappe mensen zijn die wat rondspringen in roze tutu’s’. Dat vind ik een volledig verkeerd beeld. Als danser moet je een goed lichaam hebben dat sterk genoeg is om jezelf en anderen te kunnen dragen. Ik wou door mijn deelname ook eens zeggen: dit ben ik, so deal with it. Dit jaar kwam er nog iets extra bij. Bij mijn optreden op het Vrij Podium droeg ik een zwarte T-shirt met het opschrift ‘Dancer against cancer’. Dit is een organisatie opgestart door iemand waar ik vroeger mee danste. Alle opbrengsten van de verkoop van de T-shirts gaan naar Stichting Tegen Kanker. Ikzelf vond dit een zeer mooi initiatief en kocht dan ook direct een T-shirt. Ik dans ook veel optredens in dit T-shirt om aan de mensen te laten zien dat kanker iets vreselijks is en dat alle hulp nodig is!

Lander dans 1

Y’All: Dat is inderdaad een heel mooi initiatief! Bedankt voor dit interview en nog veel succes plezier met het dansen. Voor zij die willen weten of Lander nog vrijgezel is, aarzel vooral niet om het hem te vragen want Y’All biedt het antwoord niet. (Sorry!)

Advertentie

Mr. Van Kerckhove wint onze grote handschriftenwedstrijd!

Het resultaat van de ‘raad-mijn-handstrift’-wedstrijd is bekend! Niemand minder dan een leerkracht, namelijk meneer Stijn Van Kerckhove, won met voorsprong. We waren benieuwd en peilden naar zijn reactie.

Y’All: Was u verbaasd over uw puik resultaat?

Ja, eigenlijk wel. Ik dacht dat ik veel handschriften fout zou hebben omdat ik een aantal keer moest gokken.

Y’All: Vond u het een moeilijke opgave?

Sommige vond ik moeilijker dan andere omdat ik met bepaalde leerkrachten minder contact heb of er minder mee samenwerk. De leerkrachten van de eerste graad waren natuurlijk de makkelijkste en ook mevrouw Henau kon ik er zo uithalen omdat ik vaak met haar samenwerk en geschreven documenten met haar uitwissel. Ook mevrouw Van den Broeck en mevrouw Laureys kon ik er onmiddellijk uithalen omdat ik zelf nog les heb gehad van hen toen ik hier op school zat. Het waren vooral collega’s zoals meneer Vande Velde die ik niet direct herkende omdat ik niet zoveel met hem samenwerk.

Y’All: Had u een bepaalde strategie om de juiste antwoorden te vinden?

Ik vulde eerst de leerkrachten in die ik onmiddellijk kon raden. Uiteindelijk bleven er nog drie handschriften over en voor hen gebruikte ik eliminatie en gokken om het juiste antwoord te vinden.

Y’All: Dat was duidelijk de juiste strategie! De Y’All-redactie wenst u van harte proficiat en een aangepaste prijs zal u binnenkort in ontvangst mogen nemen.

Wedstrijd
Mr Van Kerckhove was opgezet met zijn prijs!

 

De oplossingen!

De verzonnen jeugd van Mr Desmedt

Sommigen onder jullie vragen zich waarschijnlijk af hoe meneer Desmedt aan zijn uitstekende talenkennis komt. Na uitgebreid onderzoek is de redactie van Y’All enkele merkwaardige feiten te weten gekomen. Hiervoor nemen wij jullie mee naar de jeugdjaren van meneer Desmedt.

Toen kleine Luc zich op een warme zondagnamiddag verveelde, besloot hij een wandelingetje te maken in het naburig gelegen veld. Na een poosje hoorde hij een ritselend geluid van tussen de maïsplanten. Nieuwsgierig ging Luc een kijkje nemen. Hij kon zijn ogen niet geloven toen hij een klein elfje met prachtige, blonde haren en een groen kleedje van tussen de maïs zag opvliegen.

“Dag jongen”, zei het elfje, “Heb je zin in een avontuur?”.

mr desmedt verzonnen

Natuurlijk had Luc daar zin in, dus hij nam de hand van het elfje en samen vlogen ze terug in de tijd. Toen ze in het tijdperk van de Romeinen kwamen, was meneer Desmedt gefascineerd door hun manier van leven. Luc leerde van de Romeinen lezen en schrijven en werd zelfs vriend met Julius Caesar! Jammer genoeg konden ze niet de hele tijd blijven. Ze vlogen verder tot in het tijdperk van de dinosaurussen. Omdat dit intelligente dieren waren, leerden ze meneer Desmedt Duits praten. Toen moesten ze snel vluchten want de wereld ging vergaan! Zo kwamen ze aan in Frankrijk, waar Luc zijn fantastische Franse kennis opdeed.

Omdat meneer Desmedt zo geïnspireerd was door al deze talen, besloot hij leerkracht te worden. Op die manier kon hij zijn kennis met anderen delen.

Einde.

Familie op school: Tine en Joke

Binnen de Y’All-redactie zijn er ook leerlingen met familieleden op school. Eén daarvan is Tine Bergmans (6WEWIA) en haar jongere zus Joke (5WEWIB).

Ze zijn beiden muzikaal: Joke speelt gitaar en Tine blokfluit. Tine is verder een echt tekentalent en ze gamet, net als haar zus, heel graag.
Ze kunnen het nu beter met elkaar vinden dan vroeger, aangezien ze elkaar tegenwoordig goed begrijpen. Desondanks doen ze toch niet veel activiteiten samen. De zusjes delen hun slaapkamer en fietsen samen naar school, maar daar stopt het ook.

Joke is een meid met veel humor volgens haar grote zus. Tine is de vriendelijkheid zelve: ze helpt altijd en iedereen! Een nadeel is wel dat Tine zich om alles druk maakt en heel veel, maar ook echt heel veel, dingen vergeet. (Dit kon de Y’All-redactie aan de lijve ondervinden, ze vergat namelijk haar afspraak voor het interview). Tine is ook iemand die zich om alles druk maakt, dat haat Joke want zij is net het tegenovergestelde. Joke trekt het zich wat te weinig aan van de gebeurtenissen rondom zich. Volgens Tine heeft Joke nog een negatief punt: te lang in bed blijven liggen. Daardoor bereiken ze vaak pas net op tijd de school om het belsignaal te horen.

tine en joke

De zussen geven ook nog hun mening over het Sint-Vincentius.
Ze vinden dat ze te veel werk krijgen en vaak is onze school slecht georganiseerd. Een belangrijk voorbeeld hiervan is de naamgeving van de lokalen en de verschillende blokken. Maar school kan natuurlijk ook zijn goede kantjes hebben. Ze komen hier graag naartoe omwille van hun vrienden, de uitstappen, de kansen die je krijgt aangeboden, sommige leerkrachten,….

Tenslotte wil Tine haar zus nog een gouden tip meegeven: “Maak je huiswerk op tijd!”.

De verzonnen jeugd van: Mevr De Waele

Er was eens een lief klein meisje; iedereen die haar zag hield veel van haar. Haar grootmoeder wel het meest van al. Het dilemma van deze grootmoeder was aan wie ze het meest kostbare familiebezit, een hobbelpaard, zou schenken. Op een dag zei Linda’s moeder:

“Grootmoeder is een beetje ziek, wil jij dit mandje naar haar toe brengen?” Natuurlijk wilde Linda dat doen. “Maar wel op het pad blijven, hoor!”. “Ja mama, dat beloof ik.”, antwoordde het heilige boontje Linda. En daar ging ze dan, op weg naar haar grootmoeder. Onderweg kwam Linda een wolf tegen. “Dag meisje”, zei de wolf. “Dag wolf”, zei Linda. “Waar ga je naartoe?”, vroeg de wolf. “Ik ben op weg naar grootmoeder met een mandje vol lekkers.” “Wat lief “, zei de wolf. “Zie je die bloemen daar? Daar zal grootmoeder vast ook heel blij mee zijn.” “Dat is te ver, en ik moet op het pad blijven”, zei Linda. “Maar ach,” glimlachte ze bedenkelijk, “Er kan toch niets gebeuren!”.

Linda1

Linda bedacht zich en verliet het toch het pad en plukte de bloemen. De wolf zag zijn kans schoon. Natuurlijk had Linda het verhaal van Roodkapje al gelezen en zo wist ze de wolf te snel af te zijn en haar grootmoeder en zichzelf te redden. Niet veel later besloot ze deze wijze moraal die de literatuur te bieden heeft, te onderwijzen. Van jongs af aan stond het dus al vast dat ze leerkracht Nederlands zou worden.

Haar losbollige tienerjaren besparen we jullie.

Einde.

Linda2

In de kijker: de twee mannelijke vervangleerkrachten

Het was een suggestie van een lezer om de twee jonge vervangleerkrachten van Aardrijkskunde en Engels/Nederlands eens te interviewen. Zo gevraagd, zo gedaan, dus maakte Y’All net voor de paasvakantie een praatje met mr De Rouck en mr Van Kampen. Intussen zijn ze al enkele weken niet meer op onze school, dus hoog tijd voor een terugblik!

Mr De Rouck

  • Naam: Arnaud De Rouck
  • Leeftijd: 21 jaar
  • Woonplaats: Berlare (het mooiste dorpje ter wereld)
  • Studies: leerkracht aardrijkskunde

Meneer De Rouck vond het wel spannend om enkele weken op het SVI te komen werken. Hij had zeer weinig ervaring met lesgeven dus daarom was het in het begin allemaal een beetje onwennig. Eens aangekomen op onze school voelde hij zich direct thuis. Er heerste een gezellige sfeer tussen de collega’s en dat maakt het voor hem veel aangenamer.

In zijn paasvakantie spendeerde hij zijn tijd aan voorbereidingen voor zijn volgende job, namelijk leerkracht WERO in het lager onderwijs. Meer details over zijn privéleven konden we niet achterhalen. Helaas… (Y’All biedt zijn oprechte excuses aan.)

Als laatste vroegen we wat het voor hem betekende om de zonsverduistering op onze school te ervaren. Meneer De Rouck reageerde positief en vertelde dat het een moment was om nooit te vergeten!

mr Van Kampen

  • Naam: Thomas van Kampen
  • Leeftijd: 24 jaar
  • Woonplaats: Overmere
  • Studies: leerkracht Engels en Nederlands

Thomas van Kampen, invaller voor mevrouw Paquet, had slechts twee weken ervaring toen hij hier kwam lesgeven. De eerste indruk die hij kreeg, was een leuke school met toffe collega’s en brave leerlingen waar hij warm werd ontvangen.

Tijdens zijn paasvakantie paste hij een week op iemand anders zijn hond, dogsitting, zoals hij het zelf noemde. Daarnaast vertoefde hij enkele dagen in de Ardennen met een groepje vrienden. Gezelschapsspelletjes spelen stond dan zeker op het programma. Voorlopig slaagde hij er niet in een nieuwe job te vinden.

Tenslotte wilden we nog weten wat meneer Van Kampen vond van zijn ‘naamgenoot’ (fonetisch weliswaar) Johan Van Campe.
Hij maakte slechts één keer een praatje met meneer Van Campe en het leek hem een serieuze, maar vriendelijke en aangename man.

Oud-leerling: Griet Van Damme

Griet Van Damme heeft vandaag nog steeds een band met het SVI want Emma en Louise Robert, twee van haar vier dochters, treden hier in de voetsporen van hun mama.

  • klasfoto: Heb ik niet onmiddellijk, maar deze hangen nog aan de oude directeursbureaus. Ik zat in de Wet A van september 1981 tot juni 1984. Emma kan mij zeker aanduiden.
  • naam: Griet Van Damme
  • leeftijd: 48j
  • aantal jaren op STVIN: 3 jaar, van 4de tem 6de jaar
  • gevolgde richting (en): wetenschappelijke A

Griet Van Damme

Dag Griet, jij bent oud-leerling van onze school, hoe heb jij jouw loopbaan op het Sint-Vincentius ervaren?

Zeer positief. Het was een leuke maar toch strenge school. Het was voor mij een aanpassing. Ik had mijn lagere humaniora (de eerste 3 jaren) in Lebbeke doorgebracht. Dat was een kleine school met enkel de eerste drie jaar en enkel de moderne humaniora.

Het was dus een grote stap om naar Dendermonde te komen. De meeste klasgenoten hadden al wat jaartjes Sint-Vincentius achter de rug en kenden elkaar. Er waren er zelfs die er vanaf de crèche zaten. (het parcours dat later ook voor mijn dochters zou weggelegd zijn). Ik herinner mij nog een paar andere klasgenoten die zelfs de eerste dag weenden omdat het zo onwennig was. Zo vér heb ik het niet laten komen. Toch had ik in het begin sterk de indruk dat de leerlingen in Dendermonde super verstandig waren, veel meer wisten dan ik. Ik herinner me nog het eerste dictee van Nederlands van meneer Speleman. Ik verstond zelfs de inhoud van de tekst niet en ik had niet door dat een “groenendaeler” een soort hond was. Ik dacht aan een “daalder”. De punten waren dus ook niet schitterend.
Bovendien was ik tamelijk overweldigd door de refter.

Hoe was het voor jou om leerling te zijn op onze school. Was het een positieve ervaring?

Ik volgde een richting die mij goed lag. We hadden super veel wiskunde. In het vierde jaar hadden we 7 uur, het tweede 8 u en het laatste 9 uur wiskunde telkens met 2 uur wetenschappelijk tekenen. We hadden een kleine klas. Voor de algemene vakken zaten we samen met de Wet B (te vergelijken met de 6u wiskunde van nu) en de economische en af en toe met leerlingen van de Latijn-Wetenschappen. We wisselden enkel van klas voor de wetenschapsvakken en LO. De andere tijd bleven we in ons vast klaslokaal.

We waren ook verplicht om blauw en witte kledij te dragen. Dat was op zich geen probleem. In het schoolreglement stond echter niets over de kleur van de kousen. Daar werd dus van geprofiteerd om de meest bontgekleurde kousen aan te trekken.

Jouw dochters zitten momenteel ook op onze school, zo ben je hoogstwaarschijnlijk nog op de hoogte van het leven op het SVI. Merk je veel verschillen tussen vroeger en nu?

Er zijn wel wat verschillen. Zo zijn er nu geen onverwachtse toetsen meer, alles wordt aangekondigd. Dat heeft zijn voor- en nadelen. Wij moesten voor elke les de geziene leerstof herhalen. Het kon elke keer toets zijn. Dat gaf wel een zekere spanning tijdens de eerste 10 minuten van de les. Het was bang afwachten of de woorden: “neem een blaadje papier” gingen vallen. Wanneer de leerkracht gewoon met de les begon, kon je iedereen opgelucht horen zuchten en verdwenen de cursussen van de schoot. Enkel grote herhalingstoetsen werden aangekondigd.

We hadden ook veel minder creatieve opdrachten. Voor de meeste vakken volstond het om de leerstof te verwerken. Hoogstens voor de taalvakken moesten we af en toe iets creatiefs doen. Maar een extra opdracht voor aardrijkskunde, geschiedenis, … was ondenkbaar. In de loop der jaren merk ik een accentverschuiving van kennis naar vaardigheden. Alhoewel de nodige kennis ook blijft, waardoor het voor de leerlingen toch een hele boterham wordt. En je creativiteit raakt af en toe eens uitgeput…

Ook de 100-dagen zijn anders. Wij mochten absoluut de dag van de 100 dagen niet op school doorbrengen. We zouden maar eens iets kunnen uitsteken en de school in diskrediet brengen… Komt daar nog bij dat we uit de buurt van de jongens van het college moesten blijven.

We zijn die dag met onze klas naar Brussel getrokken. We waren verkleed als breakdancers. In de namiddag zijn we in Vorst gaan schaatsen. De show hebben we denk ik na de schooluren in de Mariakring gegeven.

Toch zijn er nog gelijkenissen met vroeger. Zo zijn de gebouwen nog niet veel veranderd.

Ik hoor dat er nog steeds door de microfoon mededelingen worden gegeven. In de tijd dat ik er zat herinner ik mij nog de mededeling dat een oud-leerlinge bevallen was van een vijfling.

Ze worden zeldzaam, maar toch zijn er nog een aantal personeelsleden die er toen ook al waren. Mijn oudste dochter krijgt nu les van Mevrouw De Waele. Wel daar kreeg ik ook Engels van. Mevrouw Van Overstraeten was toen nog leerkracht Frans en later mijn stagebegeleidster. Op het secretariaat zijn er nog twee bekenden. Telkens als ik deze mensen zie, dan denk ik: ze moeten in die tijd toch piepjong geweest zijn dat ze nog steeds aan het werk zijn. Bovendien lijken sommigen nog niet veranderd.

Wat ook nog niet veranderd is, zijn de stoelen in de feestzaal. Ze zaten toen al ongemakkelijk tijdens een filmforum en ze zitten nog steeds even ongemakkelijk. Maar blijkbaar zijn ze onverwoestbaar en gaan ze al generatie na generatie mee.

Deel je vaak ervaringen of herinneringen met je dochters?

Zo af en toe. Zeker als ik weer voor een oudercontact door de gebouwen heb gelopen en een paar oude bekenden ben tegengekomen. Ook de oud-leerlingenavonden probeer ik niet te missen.

Kan je een leuke herinnering of straf verhaal delen met de leerlingen?

In die tijd hadden we een leerkracht Duits. Een zeer voorname dame waar we allen een beetje voor bibberden. Het was meestal een uurtje onbeweeglijk, kaarsrecht zitten. Bij de minste onregelmatigheid volgde er een opmerking. Het venster moest telkens open. Ze haalde dan een reden aan die er in bestond dat we op die manier, dus door goed te verluchten, een vreemde ziekte konden vermijden die overgewaaid kwam van Amerika. Bleek later dat ze Aids bedoelde. .. Ze was duidelijk heel goed ingelicht… Of zaten we op een katholieke school?

Ze was ook de organisatrice van de Londenreis in de 4des. Ik herinner me nog één van de laatste richtlijnen: geen uitstaande haardos. Verklaring: indien er iemand voor je staat met een weelderige haardos, dan zie je niets van de gebouwen…

Hoe belangrijk was het SVI in je leven?

We waren een heel ernstige klas vol strevers. Uitgaan deden we bijna nooit en we leefden van de ene grote wiskundetoets naar de andere. Dus de school was zeker belangrijk in mijn leven.

Heb je tenslotte nog advies voor onze leerlingen?

Geniet van je humanioratijd en zeker nu ze zich nog binnen de muren van het Sint-Vincentius afspeelt!

Familie op school – mevr Uyttersprot en Hanne De Petter

Y’All zet opnieuw een leerkracht samen met een familielid in de kijker. Isabelle Uyttersprot en haar dochter Hanne de Petter (1MODB) namen enthousiast deel aan een interview.

Mevrouw Uyttersprot, leerkracht Frans en verantwoordelijke van de Vrije Ruimte ‘E-Twinning’, werd tijdens de 100-dagen show van de zesdes gekenmerkt door haar temperament. In dit gesprek leerden we een andere Mevrouw Uyttersprot kennen.

Op school kan ze zich inderdaad ergeren aan leerlingen die geen zin hebben in de les en niet willen meewerken. Daarvan wordt ze zelf slechtgezind, maar wanneer ze haar vele hobby’s beoefent, fleurt ze weer helemaal op. Buiten school houdt Mevrouw Uyttersprot ervan om te dansen, te lezen, notenleer te volgen en cello te spelen. Duidelijk veel bezigheden en dan moet ze er nog schoolwerk bijnemen!

Mevr Uyttersprot en Hanne

Aangezien de moeder een druk leventje heeft, gaan wij even wat aandacht besteden aan de dochter: Hanne! Zij is een rustig en aangenaam meisje dat een passie heeft voor dansen en toneel. Daarnaast is ze ook nog een trots lid van de Scouts. Hanne gaat graag naar school want daar zijn haar vrienden. Dankzij haar mama kent elke leerkracht haar, wat ze tot nu toe nog leuk vindt. Jammer genoeg duurt zo een lesdag wel veel te lang, maar wie denkt daar nu anders over?

Moeder en dochter konden het altijd goed met elkaar vinden. Ze doen samen enkele leuke dingen zoals winkelen, naar de tennismatch van Hanne haar broer kijken,… Af en toe schieten ze wat minder goed met elkaar op. Hanne haat het om door haar mama geknuffeld te worden, maar dat doet mevrouw Uyttersprot nu eenmaal graag. Zij vindt het dan weer spijtig dat Hanne niet zo veel over zichzelf vertelt en dat ze voortdurend nieuwe kleren wilt kopen.

Tenslotte krijgt Hanne nog een goede raad van haar mama: “Gedraag je zoals de leerkracht het wenst, maar blijf zeker jezelf!”