Griet Van Damme heeft vandaag nog steeds een band met het SVI want Emma en Louise Robert, twee van haar vier dochters, treden hier in de voetsporen van hun mama.
- klasfoto: Heb ik niet onmiddellijk, maar deze hangen nog aan de oude directeursbureaus. Ik zat in de Wet A van september 1981 tot juni 1984. Emma kan mij zeker aanduiden.
- naam: Griet Van Damme
- leeftijd: 48j
- aantal jaren op STVIN: 3 jaar, van 4de tem 6de jaar
- gevolgde richting (en): wetenschappelijke A
Dag Griet, jij bent oud-leerling van onze school, hoe heb jij jouw loopbaan op het Sint-Vincentius ervaren?
Zeer positief. Het was een leuke maar toch strenge school. Het was voor mij een aanpassing. Ik had mijn lagere humaniora (de eerste 3 jaren) in Lebbeke doorgebracht. Dat was een kleine school met enkel de eerste drie jaar en enkel de moderne humaniora.
Het was dus een grote stap om naar Dendermonde te komen. De meeste klasgenoten hadden al wat jaartjes Sint-Vincentius achter de rug en kenden elkaar. Er waren er zelfs die er vanaf de crèche zaten. (het parcours dat later ook voor mijn dochters zou weggelegd zijn). Ik herinner mij nog een paar andere klasgenoten die zelfs de eerste dag weenden omdat het zo onwennig was. Zo vér heb ik het niet laten komen. Toch had ik in het begin sterk de indruk dat de leerlingen in Dendermonde super verstandig waren, veel meer wisten dan ik. Ik herinner me nog het eerste dictee van Nederlands van meneer Speleman. Ik verstond zelfs de inhoud van de tekst niet en ik had niet door dat een “groenendaeler” een soort hond was. Ik dacht aan een “daalder”. De punten waren dus ook niet schitterend.
Bovendien was ik tamelijk overweldigd door de refter.
Hoe was het voor jou om leerling te zijn op onze school. Was het een positieve ervaring?
Ik volgde een richting die mij goed lag. We hadden super veel wiskunde. In het vierde jaar hadden we 7 uur, het tweede 8 u en het laatste 9 uur wiskunde telkens met 2 uur wetenschappelijk tekenen. We hadden een kleine klas. Voor de algemene vakken zaten we samen met de Wet B (te vergelijken met de 6u wiskunde van nu) en de economische en af en toe met leerlingen van de Latijn-Wetenschappen. We wisselden enkel van klas voor de wetenschapsvakken en LO. De andere tijd bleven we in ons vast klaslokaal.
We waren ook verplicht om blauw en witte kledij te dragen. Dat was op zich geen probleem. In het schoolreglement stond echter niets over de kleur van de kousen. Daar werd dus van geprofiteerd om de meest bontgekleurde kousen aan te trekken.
Jouw dochters zitten momenteel ook op onze school, zo ben je hoogstwaarschijnlijk nog op de hoogte van het leven op het SVI. Merk je veel verschillen tussen vroeger en nu?
Er zijn wel wat verschillen. Zo zijn er nu geen onverwachtse toetsen meer, alles wordt aangekondigd. Dat heeft zijn voor- en nadelen. Wij moesten voor elke les de geziene leerstof herhalen. Het kon elke keer toets zijn. Dat gaf wel een zekere spanning tijdens de eerste 10 minuten van de les. Het was bang afwachten of de woorden: “neem een blaadje papier” gingen vallen. Wanneer de leerkracht gewoon met de les begon, kon je iedereen opgelucht horen zuchten en verdwenen de cursussen van de schoot. Enkel grote herhalingstoetsen werden aangekondigd.
We hadden ook veel minder creatieve opdrachten. Voor de meeste vakken volstond het om de leerstof te verwerken. Hoogstens voor de taalvakken moesten we af en toe iets creatiefs doen. Maar een extra opdracht voor aardrijkskunde, geschiedenis, … was ondenkbaar. In de loop der jaren merk ik een accentverschuiving van kennis naar vaardigheden. Alhoewel de nodige kennis ook blijft, waardoor het voor de leerlingen toch een hele boterham wordt. En je creativiteit raakt af en toe eens uitgeput…
Ook de 100-dagen zijn anders. Wij mochten absoluut de dag van de 100 dagen niet op school doorbrengen. We zouden maar eens iets kunnen uitsteken en de school in diskrediet brengen… Komt daar nog bij dat we uit de buurt van de jongens van het college moesten blijven.
We zijn die dag met onze klas naar Brussel getrokken. We waren verkleed als breakdancers. In de namiddag zijn we in Vorst gaan schaatsen. De show hebben we denk ik na de schooluren in de Mariakring gegeven.
Toch zijn er nog gelijkenissen met vroeger. Zo zijn de gebouwen nog niet veel veranderd.
Ik hoor dat er nog steeds door de microfoon mededelingen worden gegeven. In de tijd dat ik er zat herinner ik mij nog de mededeling dat een oud-leerlinge bevallen was van een vijfling.
Ze worden zeldzaam, maar toch zijn er nog een aantal personeelsleden die er toen ook al waren. Mijn oudste dochter krijgt nu les van Mevrouw De Waele. Wel daar kreeg ik ook Engels van. Mevrouw Van Overstraeten was toen nog leerkracht Frans en later mijn stagebegeleidster. Op het secretariaat zijn er nog twee bekenden. Telkens als ik deze mensen zie, dan denk ik: ze moeten in die tijd toch piepjong geweest zijn dat ze nog steeds aan het werk zijn. Bovendien lijken sommigen nog niet veranderd.
Wat ook nog niet veranderd is, zijn de stoelen in de feestzaal. Ze zaten toen al ongemakkelijk tijdens een filmforum en ze zitten nog steeds even ongemakkelijk. Maar blijkbaar zijn ze onverwoestbaar en gaan ze al generatie na generatie mee.
Deel je vaak ervaringen of herinneringen met je dochters?
Zo af en toe. Zeker als ik weer voor een oudercontact door de gebouwen heb gelopen en een paar oude bekenden ben tegengekomen. Ook de oud-leerlingenavonden probeer ik niet te missen.
Kan je een leuke herinnering of straf verhaal delen met de leerlingen?
In die tijd hadden we een leerkracht Duits. Een zeer voorname dame waar we allen een beetje voor bibberden. Het was meestal een uurtje onbeweeglijk, kaarsrecht zitten. Bij de minste onregelmatigheid volgde er een opmerking. Het venster moest telkens open. Ze haalde dan een reden aan die er in bestond dat we op die manier, dus door goed te verluchten, een vreemde ziekte konden vermijden die overgewaaid kwam van Amerika. Bleek later dat ze Aids bedoelde. .. Ze was duidelijk heel goed ingelicht… Of zaten we op een katholieke school?
Ze was ook de organisatrice van de Londenreis in de 4des. Ik herinner me nog één van de laatste richtlijnen: geen uitstaande haardos. Verklaring: indien er iemand voor je staat met een weelderige haardos, dan zie je niets van de gebouwen…
Hoe belangrijk was het SVI in je leven?
We waren een heel ernstige klas vol strevers. Uitgaan deden we bijna nooit en we leefden van de ene grote wiskundetoets naar de andere. Dus de school was zeker belangrijk in mijn leven.
Heb je tenslotte nog advies voor onze leerlingen?
Geniet van je humanioratijd en zeker nu ze zich nog binnen de muren van het Sint-Vincentius afspeelt!
yallstvin.com 