Y’All heeft genoten van de wervelende show met acht ijzersterke groepen! De prijs van de jury ging naar ‘Jij bent de bom’ door Pauline, Lise en Karen. Proficiat!
Jij bepaalt echter welk groepje naar huis gaat met de enige echte Y’All-Publieksprijs. Y’All schenkt namelijk voor elk winnend teamlid een gesigneerde K3-foto! Stem dus hieronder op je favoriete team en help hen naar de overwinning! De teams staan in dezelfde volgorde als de show.
Hieronder de oproepen van 7 K3-teams!
Op vrijdag 27 november is iedereen welkom op de finaleronde van SVI zoekt K3 in de Feestzaal. Het spektakel begint om 12u15 en naast een prijs van de jury, schenkt ook Y’All een prijs weg! Daarvoor zorgen jullie door vanaf vrijdagavond op deze site op jullie favoriete team te stemmen. Hier stellen alvast zes van de acht teams zich voor. Moge de beste winnen!
Y’All testte de nieuwe Spa-soorten op school. Ziehier onze mening over de overhéérlijke smaken! (NOT!)
We beginnen bij het flesje met het groene etiket: muntsmaak.
De miserie begint al bij het intoetsen van een nummer op de automaat: het klepje voor de drank gaat open en het flesje komt tevoorschijn. De ongeleste dorst komt in jou naar boven. Je neemt vlug het flesje, draait de dop eraf en hoopt op een frisse smaak om je droge mond mee te spoelen. In plaats daarvan krijg je echter water in je mond dat eerst bijna smaakloos is en achteraf een bittere nasmaak achterlaat in je keel. Een afrader tot en met. Ze zouden deze dingen moeten verbieden op school!
Het gele etiket: citroen
Deze smaak is best lekker voor fans van meer zure smaken. Als je dus iemand ziet met een zuur gezicht is het niet altijd omdat hij je niet kan zien of ruiken, maar betekent het waarschijnlijk dat hij van het zure water heeft gedronken.
Het rode etiket: bruiswater (#standaard)
Gelukkig dat we in deze wrede wereld van water dit nog hebben. Hét smaakje van het jaar: niets. Het bruiswater van Spa is dé perfecte dorstlesser. Er blijft geen rare nasmaak in je keel en bovendien is het eens iets anders dan altijd dat platte water uit het alledaagse leven. Sta je voor de automaat? Twijfel niet, neem gewoon een flesje bruiswater en je hebt meteen de goede keuze gemaakt.
Het blauwe etiket: het smaakloze water.
Standaard plat water? Scandaleus! Waarom zou je gewoon, plat water kopen als je nog keuze hebt tussen drie andere smaakjes? Bovendien is niet iedereen zo’n fan van de smaak van plat spa-water.
Het roze etiket: pompelmoes
Pompelmoes behoort tot de lekkere smaken van de automaat. Niet te bitter, niet te smakeloos. Het perfecte flesje voor als je een flesje water wil met smaak dat toch lekker is. Een aanrader voor twijfelaars!
Het paarse etiket: bessen
Wij dachten dat dit wel een lekkere zoete en sprankelende smaak zou zijn. Maar het tegendeel was waar. Je kan het je wel voorstellen: iedereen at wel al eens een bakje met bessen. Je eet ervan terwijl je praat, heb je voor je het weet een rotte bes in je mond gestoken. Wel, zo smaakt het water dus ook. Alleen is het hier nog erger want je zag deze al helemaal niet aankomen.
En nu komt de wetenschappelijke uitleg: in water zitten meestal een aantal mineralen. Nu vraag je jezelf misschien af wat dat nu eigenlijk zijn. Dit zijn metalen. Terug naar de hoofdzaak: de verhouding van de mineralen zorgt ervoor dat het water een bepaalde smaak krijgt. Daarom is er een verschil in smaak bij de verschillende merken water. Maar plat water blijft een gewone, alledaagse dorstlesser.
Het geheim achter de smaken van Spa
Tijdens het testen, kregen we de dorst naar grote kennis achter de smaken van Spa. De enige manier om deze te lessen was door op zoektocht te gaan naar de bron zelve. Wij trokken dus naar de fabriek van Spa! Op Woensdag 7 oktober pakten we onze knapzak op de rug en vertrokken richting de Ardennen, waar we een afspraak hadden met Professor J. De Ceuteleire.
Y’All: Welke smaken hebben de producenten nog in gedachten voor de toekomst?:
JDC: “Momenteel is de wereld volop in verandering wat betreft de smaak van ‘lekker’. Mensen willen ook steeds meer gezonder gaan eten. De mensen die wij aanstellen om enquêtes te verspreiden, op te halen en te onderzoeken kwamen tot de conclusie dat mensen een helemaal nieuwe richting willen inslaan in verband met smaak. Uit de vragenlijsten kwam opvallend veel de smaak bloemkool tevoorschijn. Op dit moment zijn we dus bezig met het vervaardigen van water met groentensmaken. Dit bevat de smaken wortels, bieten, bloemkool en spruiten.”
Wat kan je zo nogal doen met spa-water en de verpakking?
“Wel, we zijn daar nu niet echt mee bezig op mijn afdeling (smaak) maar er is wel een testafdeling op de site van de fabriek.”
De redactie ging zelf op onderzoek in de testafdeling. Wat we daar zagen, is niet bestemd voor onze lezers; jullie zouden namelijk nooit meer water uit een plastic flesje willen drinken!
Hoeveel water komt er dagelijks uit de bron en is dat wel genoeg?:
Hierop kon de professor jammer genoeg niet antwoorden, we werden doorverwezen naar een site die 5 kilometer verderop lag…
Hier ontmoetten we waterspecialiste H. Van Oosterschelde. Zij kon de vraag wel beantwoorden, maar we moesten beloven het niet verder te vertellen. Te laat! Uit de bron komt ongeveer 1500 liter per dag. De gemiddelde dagelijkse productie van Spa bedraagt 1750 liter. Hoe kan dit dan? De specialiste legde het ons uit.
“Wij zijn op gebied van waterproductie de grondleggers van een heel nieuw concept. Wij vormen zuur regenwater om in vers water en vullen hiermee onze flesjes met Spa. Dit gebeurt natuurlijk niet voor supermarkten etc. We hebben enkel toestemming om dit voor scholen te doen, omdat soms niet al het vuil uit het regenwater gefiltreerd raakt. Daardoor kan er wel eens een bacterie in het water terechtkomen die een beetje schadelijk is. Maar zulke sterke leerlingen als jullie zouden tegen een stootje moeten kunnen,” grapte ze even tussendoor. Als reactie op deze grap zijn we zonder woorden eraan vuil te maken onmiddellijk naar huis gekeerd. Santé!
(Gebaseerd op verzonnen feiten, geloof niet alles wat je leest!)
Speciaal voor het beste schoolmagazine van Dendermonde maakte meneer Desmedt (leerkracht Frans in de tweede en derde graad) tijd om te antwoorden op onze doordringende vragen. Y’All polste naar hoe het SVI iets betekent voor deze leerkracht.
Y’All: Hoe lang werkt u al op onze school?
DEL: “Mijn verhaal op het SVI is begonnen op 1 september 1980, ik gaf toen les aan de Humane Wetenschappen op de toenmalige normaalschool (hoger onderwijs voor kleuterleidsters). Buiten mijn werk hier op onze school gaf ik ook nog les op een avondschool in Wetteren, heb ik vervangingen gedaan op verschillende scholen en heb ik een legerdienst van acht maanden in Keulen volbracht. Ik heb zelfs nog een jaartje voor de klas gestaan in een vierde jaar handel.”
Y’All: Wat herinnert u zich nog van uw eerste schooldag op onze school?
DEL: “Zuster Lydia, de directrice, kondigde mijn komst op onze school aan als nieuwe leerkracht door de luidsprekers. Ik was er wel een beetje van geschrokken want ik kende luidsprekers enkel uit het station. Nu ben ik er natuurlijk al aan gewend geraakt. Dat eerste jaar raakte ik er ook niet aan uit dat een leerlinge die in klas A voor de pauze ook in klas B na de pauze zat. Uiteindelijk besefte ik dat het een tweeling was, gekleed in hetzelfde blauw-witte uniform. De directrice vond het ook vreemd dat ik liever met de trein kwam.
Y’All: Welke elementen maken onze school aangenaam?
DEL: “Het is heel leuk dat ik al mijn collega’s ken en dat ik heel veel leerlingen (her)ken, zelfs die uit de eerste graad. De directie staat ook heel dicht bij de leerkrachten en het is heel aangenaam dat ze echt naar ons luisteren. De leerlingen zijn ook respectvol naar ons toe en onze school slaagt er ook in een hoog niveau te halen (de slaagkans in het hoger onderwijs is dan ook groot). Wat ik zelf heel belangrijk vind is tucht; gelukkig vind ik dat op onze school ook terug.”
Wat zult u het meeste missen op het Oscar Romero College?
DEL: “ Op die vraag weet ik het antwoord nog niet echt. Mijn collega’s en ik zullen snel onze weg wel vinden in het nieuwe systeem en we zullen verdeeld worden over de nieuwe domeinen. In het begin zal het wel aanvoelen alsof ik op een deels onbekende school terechtkom. Wat ik het meest zal missen is zonder twijfel het gemak waarmee ik vandaag les geef. Ik heb zo mijn gewoontes en het SVI is een tweede thuis voor mij. Hier op school ben ik de ‘nestor’; de leerkracht met het meeste aantal jaren op de teller samen met mevrouw De Waele.”
Y’All: Zult u de leerlingen missen?
DEL: “Ik zal hen zeker missen, niet alleen de leerlingen die ik dit jaar heb maar de leerlingen in het algemeen. Ik mis steeds weer opnieuw de aangename en sympathieke leerlingen die weg zijn van onze school. Ik zie hen dan ook met groot plezier terug aan boord van de trein, in Dendermonde, Gent of ergens anders. We praten dan over hun studies en wat voor job ze hebben.”
Y’All: Schrikt het u af om van onze school naar zo’n grote school te moeten overstappen?
DEL: “Ik denk niet dat ik schrik moet hebben. In de praktijk zal het deel van ORC waar ik zal werken niet veel groter zijn dan het SVI. Ik zal me natuurlijk moeten aanpassen met al die nieuwe collega’s en een nieuw domein (waarschijnlijk dat van Talen en Exacte Wetenschappen). Op het einde van dit jaar zullen alle leerkrachten geïnformeerd worden over hun toekomst op het ORC. Deze verandering zal ons ook de kans geven om te praten over de figuur Oscar Romero.”
Y’All: Hebt u nog een leuke anekdote om af te sluiten?
DEL: “Twintig jaar geleden organiseerde ik, zoals nu, de reis naar Parijs. Toen we aankwamen in het hotel kreeg ik te maken met een onaangename verrassing. Door een misverstand bij de receptie waren onze kamers al toebedeeld aan een andere school die zich al hadden geïnstalleerd. De bazin van het hotel had ook andere hotels in de wijk Cité Montmartre en gaf ons -zonder bijbetaling natuurlijk- chique kamers in een ander hotel. Mijn collega’s en de leerlingen wachtten gelukkig in de bus op een grote boulevard niet ver van het andere hotel. We waren maar met een vijftigtal omdat de reis toen nog optioneel was en in de vakantie viel. Pas nadat we ons in de kamers hadden gesetteld, vertelde ik mijn collega’s het hele verhaal want in die tijd waren er nog geen gsm’s. Die dag heb ik het heel warm gehad maar nu kan ik er steeds weer om lachen.”
Als goede vrienden van Pauline (6WEWIA) kenden we het liefdesverhaal van deze twee tortelduifjes al, maar speciaal voor de Y’All deden Pauline en Thibo (6WEWIB) hun verhaal nog eens uit de doeken. Met een exclusief diepte-interview peilden we naar hoe hun relatie is ontstaan en hoe die vandaag nog steeds bloeit.
Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?
Pauline: Op school natuurlijk.
Thibo: Het is wel dat jij mij eerst kende hè?
Pauline: In het tweede middelbaar zat een groot deel van mijn vriendinnen in de klas 2 GRLA en ik in 2 LATA. Mijn vriendinnen waren steeds bezig over een irritant ventje dat dus Thibo bleek te zijn. In het begin vond ik hem helemaal niet leuk want hij trok altijd aan mijn boekentas om mij zo wat te pesten.
Het jaar daarna zaten we voor het eerst in dezelfde klas en viel het me meteen op dat hij een leuke jongen was; ik was eigenlijk op slag verliefd. Daarom heb ik maar meteen contact gelegd door hem een berichtje te sturen via Facebook. Zo bleven we dagelijks sturen met elkaar.
Was jij ook meteen verliefd, Thibo?
Thibo: Totaal niet, ik vond Pauline heel leuk maar had nooit gedacht dat ik haar zou vragen mijn meisje te zijn in Calais, nu al bijna drie jaar geleden. Pas toen we officieel samen waren, werd ik echt verliefd.
Zijn er voor- of nadelen aan een koppeltje zijn hier op school?
Pauline: Zonder school hadden we elkaar nooit ontmoet dus dat is een groot voordeel. Het is ook moeilijk om elkaar buiten school te zien omdat ik redelijk ver woon.
Thibo: En omdat ik van mijn ouders in het weekend voor school moet werken.
Pauline: Wanneer er iets is kan ik het hem meteen vertellen. En als ik hem iets vergeet te zeggen kan iemand dat doorgeven voor mij.
Hoe zit het met jullie relatie buiten school?
Pauline: Buiten school horen we elkaar via Facebook of sms. In de vakanties proberen we zoveel mogelijk af te spreken.
Thibo: Iedere vrijdag na school doen we iets samen, zo gaan we samen met Tibo en Thibault fitnessen.
Klinkt allemaal erg leuk, maar zijn er leerkrachten die commentaar hebben op jullie relatie?
Pauline: De meeste leerkrachten zijn verbaasd dat we al zo lang een koppeltje vormen. Zo heb je mevrouw Van den Bossche (Latijn) die het heel leuk vond dat we na twee jaar nog steeds samen waren. Wanneer meneer Desmedt mij voorbij loopt, vraagt hij elke keer opnieuw waar Thibo is: ‘Seule?’. Eén keer riep hij ‘Oh, il est là’ voor de hele gang toen Thibo op school aankwam en ik dus niet meer ‘seule’ was. Gelukkig zijn alle leerkrachten wel positief.
Thibo: Enkel mevrouw Dewaele is iets minder tevreden. Ze zegt dat ik beter af ben alleen en meer zou moeten genieten van mijn jeugd, maar met Pauline geniet ik ook van die jeugd hoor.
Om af te sluiten heb ik nog een laatste vraag: wat vinden jullie eigenlijk zo leuk aan elkaar?
Thibo: Pauline heeft zo’n schattige lach, ze is dan ook de hele tijd vrolijk. We hebben exact dezelfde humor; samen tijd doorbrengen is nooit saai met haar.
Pauline: Ik vind het leuk dat Tibo heel sociaal, slim en ook wel knap is. Hij is ook een grote prutser die me de hele tijd port, maar dat maakt hem alleen schattiger en stiekem zou ik hem niet anders willen hebben.
Met die mooie gedachte zetten we een punt achter dit allereerste interview. Voor meer koppeltjes op school kan je hier iedere maand terecht, @Y’All!
Op 23 september 2015 verscheen The Maze Runner: The Scorch Trials voor het eerst in de zalen. Het is de verfilming van het tweede boek uit The Maze Runner trilogie, geschreven door James Dashner. Met de jonge cast van de eerste Maze Runner film, aangedikt met een aantal nieuwe personages, gaat filmmaker Wes Ball opnieuw aan de slag in deze tweede verfilming.
In de eerste film wordt al snel duidelijk dat het hoofdpersonage, Thomas (Dylan O’Brien), de uitverkorene is. Hij wordt wakker in een lift, die uitkomt in de 
centrale plaats van een labyrint, en kan zich niets meer herinneren van zijn verleden. Naast Thomas zijn er nog heel wat jongeren, the Gladers, die samenleven op een plaats die The Glade wordt genoemd. Meteen wordt duidelijk dat Thomas anders is dan alle anderen; hij is nieuwsgieriger en moedig. Hij wil te weten komen waarom ze in het labyrint vastzitten en wie erachter zit. Dit betekent dat hij een weg moet vinden uit het doolhof. Dan gebeurt er iets waardoor de film een andere wending krijgt: een meisje wordt via de lift naar the Glade gestuurd, met de boodschap dat het de laatste keer was dat de lift producten bracht. De druk om een uitweg te vinden is dus nog groter. Samen met The Runners, jongeren in het kamp die gekend zijn voor hun uitstekend uithoudingsvermogen, gaat hij mee op zoek naar een uitgang. Met wat geluk banen ze zich een weg uit het labyrint. Via deze uitweg komen ze terecht in een laboratorium van een organisatie genaamd WICKED (World In Catastrophe: Killzone Experiment Department) onder leiding van Ava Paige.
The Maze Runner: The Scorch Trials
Ball start de film waar hij was geëindigd. Thomas en zijn vrienden ontsnappen uit het doolhof en komen te weten dat ze een onderdeel vormen van een experiment. Een experiment dat alleen de sterkste jongeren rond dezelfde leeftijd overhoudt. Survival of the fittest als het ware. Na hun uitbraak worden de vrienden meegenomen naar een instelling. Daar beseffen The Gladers dat ze niet het enige labyrint waren. Honderden jongeren zitten samen in het hoofdkwartier van de organisatie die hen redde. Maar de vraag is: waarom werden Thomas en zijn vrienden in het labyrint gestopt? Wat was de bedoeling van het hele experiment?
Het instinct van Thomas vertelt hem dat er iets wordt achtergehouden door het hoofd van de instelling, Janson. Janson roept dagelijks een aantal jongeren op die uitverkoren zijn om hun verdere bestaan op een veilige plek door te brengen. En het is juist deze belofte die Thomas doet twijfelen.
In de instelling zegt Janson dat de buitenwereld geregeerd wordt door WICKED, de organisatie die de groep in het labyrint stopte. Thomas wil meer informatie krijgen om zijn twijfel uit de weg te ruimen en de waarheid te achterhalen. Een andere jongen, Aris, zoekt contact met Thomas en de twee gaan samen op onderzoek uit. Hierdoor komen ze te weten dat de instelling deel uitmaakt van WICKED. Met behulp van de jongeren kan WICKED een tegengif vinden voor de verschroeiende ziekte die de wereld teistert, namelijk The Flare. Thomas moet de instelling dus samen met zijn vrienden ontvluchten.
Nu het labyrint verleden tijd is, is de met zand overgoten stad New York aan de beurt. Deze plaats wordt The Scorch genoemd. De stad biedt onderdak aan bloeddorstige cranks, mensen getroffen door het virus. Om te ontsnappen aan de armen van de ziekte moeten Thomas en zijn vrienden ongelofelijke moed tonen en vooral enorm goed samenwerken.
De echt veilige plaats ligt in de bergen. Hier bevinden zich verschillende rebellies, waaronder het onderscheid tussen goed en kwaad heel duidelijk is. De vrienden moeten hun vertrouwen aan de juiste personen geven zodat WICKED hen niet terug kan vinden. Je merkt dat elke ontsnapte puber zijn sterkte heeft, want niet alleen kracht, intelligentie, of snelheid zijn van belang, maar ook koken of een kamp opstellen zijn cruciaal om te overleven in deze omstandigheden. De regisseur heeft ervoor gezorgd dat je doorheen de film de hete adem van WICKED blijft voelen. Thomas, die steeds het middelpunt is van de film, wil met behulp van de rebellie een aanval plegen op WICKED. Ze hebben niets te verliezen.
Het vervolg op deze film is The Maze Runner: The Death Cure. Deze film zal een knallend einde moeten vormen aan The Maze Runner trilogie. De derde film zal de waarheid achter het hele gebeuren blootleggen. Hopen dus dat Wes Ball erin slaagt om een film te maken die vol actie, avontuur en spanning zit én die de fans tevreden kan stellen.
The Maze Runner: The Scorch Trials geven wij een score van 7 op 10. Het is een goed vervolg op The Maze Runner, maar we hadden niet het wow-gevoel als bij de eerste film.
Gezien in:
Het Y’All team is druk bezig om opnieuw het beste schoolmagazine van de WERELD te maken. Stay tuned!
De koningin van het Sint-Vincentiusinstituut verlaat ons. Jarenlang was Claire Van Overstraeten hier een rots in de branding, een steun voor zowel leerlingen als leerkrachten. Vandaar nog een laatste interview met mevrouw directeur.
Y’All: Hoelang hebt u hier gewerkt en hoelang bent u directeur geweest?
CVO: Ik startte op het Sint-Vincentiusinstituut op 1 september 1979, dat is dus 37 jaar geleden. De laatste elf jaar was ik directeur van onze school.
Hebt u zelf op het SVI gezeten en wat hebt u gestudeerd?
Ja, in september 1967 begon ik hier in 1 Latijn. Vanwege mijn passie voor talen koos ik daarna voor Latijn-Grieks. Na het middelbaar ging ik naar de universiteit van Leuven om Romaanse te studeren.
Wat vindt u het mooiste plekje op onze school en waarom?
Persoonlijk vind ik de speelplaats een prachtig plekje op onze school. Ik geniet er echt van als er zoveel activiteit is op de speelplaats op een zonnige zomerdag. Alle leerlingen zorgen samen voor een gezellige sfeer. Hier kan je zien dat een school echt leeft. Ik haat het om op school te komen tijdens de zomervakantie want dan ben je helemaal alleen. Meestal wil ik hier dan zo snel mogelijk weg.
Wat gaat u het meest missen op onze school?
De sociale omgeving van onze school zal ik zeer hard missen: de leerkrachten en de leerlingen. Eerst wou ik totaal niet in het onderwijs staan maar dan kwamen er op het onverwachts uren Frans vrij op het SVI. Ik werd opgebeld met de vraag of ik deze lessen wou geven. Ik ging erop in en mijn eerste ervaring was ronduit fantastisch. Nu is voor mij onderwijs het mooiste wat er bestaat.
Hoe evolueerde de school doorheen uw carrière?
Tijdens mijn eerste jaren als leerkracht was er een streng systeem, niet alleen op onze school maar ook op andere scholen. Vrouwelijke leerkrachten mochten bijvoorbeeld geen blote benen hebben. Toch probeerde ik in blote benen naar school te komen en men merkte het nooit op. Ik ben dus niet zo braaf als ik eruit zie. Na een tiental jaar was dit wel al toegestaan. Stilaan werd het systeem minder streng, mede door de invoering van het gemengd onderwijs.
Wat was voor u het mooiste moment uit uw carrière?
Dit is heel moeilijk om te zeggen. Ik beschouw mijn elf jaren als directeur als de mooiste. Ik kon samen met het personeel de cultuur van het SVI bepalen. Samen maakten we er een heel open ruimte van waar we mensen de kans gaven om talenten naar boven te laten komen. ‘Samen’ is hier het kernwoord!
Waren er ook moeilijke momenten?
Er zijn altijd momenten van ontgoocheling. Soms moeten er moeilijke beslissingen genomen worden en als directeur moet je de knoop doorhakken. Vaak sta je dan alleen en kan je wel eens kritiek krijgen. Het is zeer belangrijk zelf initiatief te nemen en het dialoog open te houden. Om dit alles te kunnen doen is het noodzakelijk om tussen de leerlingen en leerkrachten te blijven staan.
Gaat u nog contact blijven houden met uw collega’s?
Ja, we hebben al een groep van oud-leerkrachten, oud-directieleden… Deze komen al zeker vier maal per jaar samen. Daarnaast zijn er ook nog recepties en kleine aangelegenheden waarbij ik ook aanwezig zal zijn.
Weet u al wat u tijdens uw pensioen gaat doen?
Het eerste punt op mijn programma is HEEL VEEL lezen. Tijdens mijn werk had ik hier te weinig tijd voor en momenteel liggen er al zo’n 30-tal romans op mij te wachten. Daarnaast is er ook nog een derde kleinkind in aantocht. Als laatste wil ik me inzetten voor organisaties waar ik door de jaren heen mee in contact ben gekomen, zoals de Tondeldoos, VZW Eindelijk! en talloze andere.
In naam van alle leerkrachten, leerlingen, en ondersteunend personeel:
Claire, we zullen je missen!
Y’All zwaait het jaar uit. U was fantastisch en wij ook!
Hier komen de twee hoogtepunten van de Y’All dit jaar:
1. Een hilarische dancebattle. Dit was ook de laatste uitdaging van de leerlingen. Hiermee kunnen we jullie meedelen dat de leerkrachten gewonnen hebben met 3-1. Onterecht. Boe!
2. Alle talenten die we op het SVI ontdekten. Denk maar aan Moving Baasrode, Lander Casier, onze slimme wiskundige leerlingen en nog zo vele anderen!
En dit was misschien ook de moeite:
– Het allerlaatste interview met mevrouw de directrice (hoezo nergens te bespeuren? Wat dacht je van morgen?!)
– De vele familiebanden op school.
– De te grote mond van meneer Van Audenhove.
Vaarwel lieve lezertjes… 😥
Overweeg je om volgend schooljaar voor Y’All te schrijven? Groot gelijk want leerrijker én plezanter wordt het niet! Nu wij doorwinterd zijn in het journalistieke vak, geven we nog snel enkele tips voor de redactie van volgend schooljaar. Succes!
(Geloof niet alles wat je online leest! ;))
Succes!
yallstvin.com 