Auteur: yallstvin

Alweer trok onze Y’All reporter de cinema in om de spraakmakende film, The Revenant, te zien. Samen met een geweldige cast, heeft regisseur Alejandro González Iñárritu een fantastische prestatie neergezet.

Laten we beginnen met het verklaren van de titel. The Revenant betekent ‘de terugkomende’, een titel die perfect past bij het verhaal. Leonardo DiCaprio, die de rol speelt van Amerikaans ontdekker Hugh Glass, wil wraak nemen op de moordenaar van zijn zoon. Er is maar één klein probleempje: hij is dodelijk gewond geraakt door de aanval van een beer. Nadat hij voor dood wordt achtergelaten moet hij puur op wilskracht de pijn verbijten en door de sneeuw en koude naar het basiskamp terugkeren.

Leonardo schittert naast zijn tegenspeler Tom hardy. De twee acteurs leveren een puike prestatie. Di Caprio deed nog een extra inspanning: hij leerde de taal van de Indianen die heer en meester waren in het land in de film. Ook kroop hij echt in de buik van een dood paard en eet een rauwe vis met alles erop en eraan. DiCaprio en zijn kompaan tillen deze film echt naar een hoger niveau. Niet verwonderlijk dat zij, samen met de regisseur, wellicht de meest spraakmakende film van het jaar hebben gemaakt.

Wat deze film zo goed maakt, naast de prestaties van de acteurs, is de schitterende omgeving waarin hij is gefilmd: de prachtig besneeuwde vlakten en bossen van Canada. Ook de kostuums zorgen voor een absolute meerwaarde. Al deze factoren maken de film compleet. Door het creëren van veel spannende scènes, slaagt Iñárritu erin de aandacht van de kijker erbij te houden in deze, toch wel lange, film. Net op het moment dat je aandacht even verwatert springt er bijvoorbeeld plots een ongewoon realistische beer tevoorschijn die Leonardo aanvalt.

Wij vinden het dan ook niet meer dan verdiend dat Leonardo DiCaprio voor zijn prestaties (EINDELIJK!) de Oscar voor beste acteur mocht ontvangen. Ook regisseur Alejandro González Iñárritu won een Oscar!

Zo, onze Y’All reporter vond deze film zeer goed. De omgeving, de acteerprestaties, en de verhaallijn zorgden ervoor dat deze film de beste is die op onze site al werd gerecenseerd.

Wij geven the Revenant dan ook een score van 9/10.

Een nieuw jaar betekent natuurlijk nieuwe uitdagingen tussen leerkrachten en leerlingen van het SVI!
Om het jaar meteen krachtig in te zetten, beginnen we met een armworstelwedstrijd.
De uitdaging zal tussen de spierbundel van het zesde jaar, ook wel beter bekend als Pieter en onze eigen meneer Korte uitgevochten worden.

Abonneer hier als je meer uitdagingen wilt zien!

Ook vorig weekend trok Y’All er weer eens op uit om een danske te placeren in jeugdhuis Zenith. Deze keer gingen we vieren bij de collega’s van het Atheneum.

Athenée Fermée, 100-dagenfuif numero drie en daarmee ook de laatste voor die van het SVI. Speciaal voor jullie zetten wij de plus-en minpunten van die avond nog eens op een rijtje!

Net zoals bij zelfs de beste feestjes was het eerst maar een saaie boel en was de sfeer ver te zoeken. Toen er rond half twaalf al wat meer volk was gearriveerd, kon de party eindelijk van start gaan. Eens de dj’s van dienst de aanwezigen aan het dansen wisten te krijgen, zat de ambiance er goed in.

Opvallend was dat de KAD’ers zich goed uit de slag wisten trekken met de organisatie van de vestiaire in tegenstelling tot onze vrienden van het Hemaco.

Dankzij de lekkere pintjes, de perfecte muziek en de toffe medefuivers kunnen we al bij al spreken van een geslaagde avond!

Of het even goed was als onze eigen SVInished lees je in ons volgend verslag!

Sinds 1978 is deze charmante dame een vaste waarde op onze school. Ze draagt alle leerlingen een warm hart toe en kan op bijna elk gezicht een naam plakken. In dit artikel zetten we leerlingenbegeleidster mevrouw Verheyen in de spotlight, want dat heeft ze meer dan verdiend.

Haar verhaal op het SVI begon niet in 1978, want mevrouw Verheyen zat net zoals ons op deze school als leerlinge. Toen haar eerste jaar regentaat tegenviel, keerde ze dan ook huiswaarts naar onze school. Hier startte ze op het secretariaat maar stiekem koesterde ze nog steeds de droom om les te geven. Deze droom viel jammer genoeg in duigen. Gelukkig ging Mevrouw Stoffelen in 1990 met pensioen. Mevrouw Verheyen zag zo haar kans om halftijds als leerlingenbegeleidster op te treden. Zelf vond mevrouw Verheyen dat ze te weinig bagage had om deze taak te volbrengen. Ze keerde uiteindelijk rond haar 40e terug naar de schoolbanken om gezinswetenschappen te studeren. Ondertussen doet ze ook al 13 jaar slachtofferhulp. Ze staat zowel sociaal als juridisch voor hen klaar. Vanaf het moment dat mevrouw Van Overstraeten de plak zwaaide, kreeg mevrouw Verheyen de kans om er voor de leerlingen te zijn. Ook in het Oscar Romerocollege zal ze de leerlingen opvangen wanneer ze het moeilijk hebben. Vooral de leerlingen van de eerste graad mogen zich gelukkig prijzen, want zij zal voor hen instaan.

De zorg voor elkaar op deze school is dan ook een heel belangrijk gegeven voor haar. Wanneer er zorgen zijn, doe je iets meer. Onze individualistische maatschappij proberen we hier te vergeten, en we supporteren hier voor de leerlingen. Ze vindt praten dan ook zeer belangrijk. Communicatie is haar sleutelwoord. Dirk De Wachter is een inspiratiebron voor haar. Zijn visie over onze geluksmaatschappij waarin mensen niet kunnen omgaan met lastige tegenslagen, vindt ze zeer inspirerend.

Iets waar mevrouw Verheyen zeker voor staat, is dat iedere leerling een kans krijgt; geen stempel maar gewoon een blanco blad. Ze haatte het dan ook toen ze hier op school als secretariaatsmedewerkster kwam en meteen aan haar zus werd gekoppeld. Dit neemt ze zeker mee naar haar leerlingenbegeleiding.

Maar iets wat ons allemaal wel opvalt, is het feit dat ze van bijna elke leerling de naam kent. Als kind haatte ze het dat een interim-leerkracht haar krullenkop noemde. Iemand bij zijn naam noemen is toch veel leuker? Op het secretariaat knipte en plakte ze alle fotolijsten totdat het digitale tijdperk aanbrak. Nu linkt ze namen aan foto’s uit leerlingendossiers. Door haar fotografisch geheugen blijven al die namen in haar hoofd plakken. Ze probeert ook alle leerlingen aan te sporen in wat ze goed zijn, ze een schouderklopje te geven wanneer ze het nodig hebben.

Wij van Y’All vroegen ons ook af of ze het soms niet moeilijk heeft met die problemen die leerlingen haar toevertrouwen. Ze vertelde ons dat het heel belangrijk is op je eigen stoel te blijven zitten. Je kan enkel hulp geven als je afstand leert te nemen en erkenning geeft aan het probleem. Een crisis is dan ook een kans die je de mogelijkheid geeft om dingen anders te doen.

Om af te sluiten hebben we naar traditie een leuke anekdote.

In het huidig magazijntje, dat toen een kleedruimte was met een aantal douchecabines, hing steeds een tabaksgeur. Op het secretariaat groeiden de vermoedens dat leerlingen er wel eens zou komen roken. Mevrouw Verheyen ging dan ook op onderzoek en verstopte zich op een middag in het donkere magazijn. Al wachtend op de mogelijke dader, kwam er iemand binnen in het magazijn. Ze was er zeker van dat ze de dader op heterdaad had betrapt, zeker toen hij zijn aansteker aanstak. Ze sprong tevoorschijn en zei ‘Gesnapt’ maar het was een collega die haar in de maling wou nemen. Iets later kwam de echte dader met een sigaret en aansteker naar het magazijntje en werd het mysterie opgelost. Om deze situatie kunnen ze nog goed lachen op het secretariaat.

Met dit leuke verhaal ronden we dit artikel over deze bijzondere dame af. En vergeet niet: als je met een probleem zit, aarzel niet en stap naar de ombudsdienst waar deze lieftallige vrouw jou met raad en daad zal bijstaan.