U hebt haar vast en zeker als zien rondtrekken met haar trolley als haar trouwe gezel. Y’All wist de enige echte kunstkenner van onze school te strikken voor een gezellig onderonsje om jullie de kans te geven haar nog beter te leren kennen. We hebben het natuurlijk over Mevrouw Maes, leerkracht esthetica, die speciaal voor het beste schoolmagazine van Dendermonde haar verhaal uit de doeken doet.
Hoelang werk u al op onze school?
MAC: ‘Dit schooljaar is mijn zestiende jaar op deze school. Mijn carrière op het SVI is in 1999 begonnen en ondertussen is er wel al veel veranderd. Ik herinner me nog dat vroeger de rapporten met de pen werden ingeschreven en dat we zelf het gemiddelde van de punten moesten berekenen. De digitalisering heeft dus zeker wel een positieve invloed gehad maar gelukkig zijn de leerlingen nog steeds hetzelfde gebleven.’
Wat herinnert u zich nog vanuw eerste schooldag?
MAC: ‘Ik liep hier op de derde verdieping toen plots mevrouw Herreweghe (leerkracht Frans die al met pensioen is) op mijn schouder tikte en ‘Meisje moet jij niet naar de les?’, vroeg. Mevrouw Herreweghe dacht dat ik nog een leerling was in plaats van een leerkracht. Enkele weken later was er ook een concert op school waarop het schoolkrantje Max aanwezig was. Een reporter klampte me na het concert aan om een paar vragen te stellen over het magazine en het concert. Die reporter dacht toen ook dat ik een leerling was en was verwonderd dat ik geen Max las maar wel Klasse. Het lijkt me dus dat ik er in het begin echt wel piepjong uitzag.’
Welke elementen maken onze school aangenaam als leerkracht?
MAC: ‘Het feit dat onze school zo kleinschalig is, bevalt me. Als leerkracht is het heel overzichtelijk; ik ken dan ook al mijn leerlingen. Daardoor heerst er ook een geborgen sfeer op onze school, iedereen draagt hier zorg voor elkaar. Wanneer er bijvoorbeeld een leerkracht een mindere dag heeft, neem ik het toezicht over omdat ik weet dat als ik in dipje zit zij dat ook voor mij zouden doen. En om de een of andere reden komen leerlingen ook wel naar mij toe met allerlei vragen en problemen, waardoor het toch wel duidelijk is dat ook leerlingen zich hier geborgen voelen.’
Wat zult u het meest missen op het Oscar Romero College?
MAC: ‘Alles. Ik ben verknocht aan de atmosfeer, de goeie band met de leerlingen, aan gewoonweg alles. Een aantal leerkrachten uit de eerste graad zal ik enkel nog op de nieuwjaarsreceptie zien, ook hen zal ik zeker missen. Ik hoop dat de collegiale band ook nog op het ORC zal bestaan want met het verhuizen naar andere campussen zullen we ons allemaal moeten aanpassen en elkaar moeten missen. En net die collegiale band is zo belangrijk in het onderwijs.
Zult u ook leerlingen missen?
MAC: ‘Ieder jaar opnieuw moet ik met spijt in het hart afscheid nemen van mijn zesdes. Na een band te hebben opgebouwd met hen in het laatste jaar, mis ik ze altijd de eerste maanden van het nieuwe schooljaar. Ik vind het dan ook geweldig dat ze begeesterd zijn, dat ze me een leuke foto mailen of nog iets van zich laten horen. De grootste motivatie in mijn job is dan ook de vriendschap en de waardering die ik van mijn leerlingen krijg. Wanneer de leerkrachten van Parijs terug komen en mij vertellen dat de contraposthouding hier en de contraposthouding daar hun oren uit komen, dan doet mij dat plezier. Esthetica gaat over alle soorten kunst begrijpen en het feit dat het gewoon overal opduikt. De zin: ‘Mevrouw, we kunnen niet op reis gaan zonder aan u te denken’, is zo fijn om te horen, daar doe ik het voor.’
Heeft u nog een leuke anekdote om mee af te sluiten?
MAC: ‘Goh, met deze vraag overvallen jullie me wel een beetje, ik heb al zo veel leuke dingen meegemaakt. Maar dé schooluitstap was die van tien jaar geleden naar Amsterdam. Met 120 zesdes waren we van plan om het Rijksmuseum en Het Achterhuis te bezoeken totdat de snelwegen in Nederland werden geblokkeerd door vrachtwagenbestuurders. Meneer Desmedt stelde toen voor om met de trein de reis te maken wat wel duurder uitviel. Dus de leerlingen kregen twee dagen op voorhand de keuze of ze op vrijwillige basis met ons mee naar Amsterdam wouden gaan. Met een super enthousiaste en kunstlievende groep van 70 leerlingen zijn we afgezakt naar Amsterdam om daar in het Rijksmuseum een schitterende expositie te zien. ‘De glorie van de gouden eeuw’ werd daar toen tentoongesteld met Vermeer, Rubens, Van Ruysdael, Rembrandt en alle andere toppers. In de namiddag hebben we het achterhuis van Anne Frank bezocht maar omdat de reis eerst geannuleerd was, moest ik als gids improviseren. Gelukkig had ik dit goed voorbereid. De leerlingen moesten de hele tijd aandachtig opletten want ze mochten het gebouw niet verlaten voordat de tijd om was. Die dag in Amsterdam was zo aangenaam, met een groep aangename leerlingen en natuurlijk meesterlijke kunstwerken.
Met deze leuke anekdote blijkt toch nog maar eens hoe groot mevrouw’s passie is voor niet alleen kunst maar ook haar leerlingen. We hopen dat jullie hebben genoten van dit interview en vergeet niet: ‘Sharing is caring’!
yallstvin.com 